خطبه شماره 47

کَاءَنِّی بِکِ یَا کُوفَةُ تُمَدِّینَ مَدَّ الْاءَدِیمِ الْعُکَاظِیِّ تُعْرَکِینَ بِالنَّوَازِلِ وَ تُرْکَبِینَ بِالزَّلاَزِلِ وَ إِنِّی لَاءَعْلَمُ اءَنَّهُ مَا اءَرَادَ بِکِ جَبَّارٌ سُوءا إِلا ابْتَلاَهُ اللَّهُ بِشَاغِلٍ اءَوْرَماهُ بِقَاتِلٍ.

ترجمه

اى کوفه ، گویى مى بینمت که چون چرم عکاظى ، از هر طرف کشیده شوى .
و پامال حوادث گردى و به بلاها گرفتار آیى . نیک مى دانم ، که هر جبار ستمگر که قصد آزار تو کند، خداوندش به بلایى مبتلا سازد یا به دست قاتلى بکشدش .